หลักธรรมทางพระพุทธศาสนาเพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข

         การอยร่วมการอย่างมีความสุข หมายถึงการที่มนุษย์อยู่ร่วมกันเป็นสังคม ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์

ร่วมกันทั้งกฎเกณฑ์ระเบียบแบบแผน กฎหมายรวมถึงการมีคุณธรรมและจริยธรรมซึ่งเป็นแนวทางประพฤติปฏิบัติตน ทําให้คนในสังคมอยู่ รวมกันอย่างสันติสุข หลักธรรมที่ทําให้คนในสังคมอยู่ ร่วมกันอย่างสันติคือหลัก

กุศลกรรมบถ 10 ซึ่งหมายถึง หนทางทำความดีที่จะนำไปสู่ความสุขความเจริญ โดยไม่ต้องเบียดเบียนหรือทําให้ผู้อื่นเดือดร้อน เป็นการทำความดีทั้งกายวาจาและใจ ดังนี้

1. ทางกายได้แก่

1.1 ละเว้นจากการล่าสัตว์ เบียดเบียนสัตว์และสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย  บุคคลควรมีความเมตตา

ปรารถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข และมีความกรุณาเพื่อช่วยเหลือเกื้อกลูกัน

1.2 ละเว้นจากการลักทรัพย์หรือทรัพย์สินของผู้อื่น

1.3 ละเว้นจากการประพฤติในกาม การไม่ล่วงละเมิดประเพณีทางเพศ

2. ทางวาจาได้แก่

2.1 ละเว้นจากการพูดเท็จ ทั้งเพื่อตนเองผู้อื่น หรือเห็นแก่ผลประโยชน์ใด ๆ

2.2 การละเว้นจากการพูดส่อเสียดเพื่อให้คนแตกแยก หรือโกรธเกลียดกัน บุคคลควรใช้คําพูดเพื่อส่งเสริมให้คนมีความสามัคคีกัน

2.3 การละเว้นจากการพูดคำหยาบ บุคคลควรพูดแต่คําสุภาพอ่อนหวาน

2.4 การละเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ บุคคลควรพูดแต่ความจริง มีเหตุผล มีสาระประโยชน์และถูกกาลเทศะ

3. ทางใจได้แก่

3.1 ไม่คิดอยากได้ของผู้อื่นมาเป็นของตน

3.2 ไม่คิดปองร้าย พยาบาท อาฆาต แค้นเคืองผู้อื่น แต่ควรคิดปรารถนาดีต่อผู้อื่น

3.3 การมีความเห็นชอบ คือไม่เห็นผิดไปจากธรรมนองคลองธรรม เช่น เห็นว่าทำดีได้ดีทําชั่วได้ชั่ว

หากบุคคลในสังคมใดมีคุณธรรม จริยธรรม ยึดหลักกุศลกรรมบถ 10 เพื่อเป็นแนวทางในการ

ประพฤติปฏิบัติแล้ว สังคมนั้นย่อมอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข สงบ เกิดสันติสุขโดยทั่วกันฟ